| Menu |
|---|
| Aktualności |
| O co tutaj chodzi? |
| Teoria |
| Klasyka |
| Statystyki portalu |
| Konkursy literackie |
| >> Podcast << |
| Lista audycji |
| Port Anonimów |
| Wiersze |
| Nie klikaj tu! |
| Autorzy |
| Forum dyskusyjne |
| Literatka (czat) |
| Loguj |
| Załóż konto |
lub:
Poczytaj więcej tutaj:
| Rozdział |
| Pokaż spis treści Edytuj |
| O dwóch sposobach używania słów |
| Wydaje się, że niektórzy używają słów, żeby odnaleźć prawdziwe imiona rzeczy i mówić do rzeczy ich własnymi imionami. Rzeczy wołane swoimi imionami podchodzą chętnie bliżej - i często zostają. Człowiek pamięta imiona coraz lepiej i może ich użyć, aby przywołać to, co zna, jeśli nawet na chwilę odeszło. W ten sposób człowiek daje sobie radę z pustką, a osamotniony bywa już tylko czasami. Inni sprawiają wrażenie, jakby używali słów po to, żeby odebrać rzeczom imiona, które znają, a zastąpić je przypadkowymi. Takimi, jakie akurat przyjdą im do głowy w emocjach. Dlatego szybko zapominają, jak brzmiały i kogo lub co miały sprowadzić. Rzeczy tak wołane podchodzą do człowieka zaciekawione, ale wnet odchodzą, bo przekonują się, że to nie je wołano lub nie wiedzą, czy o nie chodziło albo kiedy przyjdą, widzą, że wołający zdążył się zająć czym innym i wcale ich nie potrzebuje. A człowiek, ponieważ wciąż na nowo wymyśla imiona i wciąż na nowo je zapomina, nie umie przywołać rzeczy ich prawdziwym imieniem. W ten sposób zostaje sam w czymś, co nazywa pustką, a co przecież jest nim samym. |
Zabrania się kopiowania, redystrybucji, publikowania, rozpowszechniania, udostępniania czy wykorzystywania w inny sposób całości lub części treści zawartych w serwisie internetowym e-poezja bez zgody autorów.