| Menu |
|---|
| Aktualności |
| O co tutaj chodzi? |
| Teoria |
| Klasyka |
| Statystyki portalu |
| Konkursy literackie |
| Port Anonimów |
| Wiersze |
| Nie klikaj tu! |
| Autorzy |
| Forum dyskusyjne |
| Loguj |
| Załóż konto |
Do przeglądania polecamy:
| Wiersz z listy autora o pseudonimie borkos |
| << Poprzedni wiersz tego autora Następny wiersz tego autora >> |
| Pokaż wszystkie wiersze tego autora Dodaj do ulubionych |
| Epinikion życzliwości |
| „Gdy słońce będzie mniej palące, pójdziemy bawić się na brzegach rzeki, będziemy walczyć o wątły krokus i wilgotny hiacynt”. Pieśni Bilitis, fragment. O! W nieskończoność będę podziwiał niepewności, Arcyludzkie żądz uduchowienie! Jeśli nie możesz, Cnoto, dodać więcej potęgi Świata, Nie marnuj czasu swojego sługi! Ustawiłem się w Hadesie kiedy jeszcze był cień szansy, Że sam na siebie gladius naostrzę. Gdy do Losu się plecami obrócę. Czy w oziębłości! Pomyślę, że nie było sensu! Dotknij, o Afrodyto mnie, w każdy czuły punkt: Moim modlitwom daruj powab nadmierny. Oto ja, niczego nie żałuję, pracuję dla wieczności!, Niechaj będzie święty ten akord dzisiejszej isegorii, Który udrękę namacalną czyni, I niech pycha nie marzy o wytchnieniu, — z zimną krwią — na samą myśl: Gdy rozsądek z sercem moim się jednoczy: Jak ten żar pasją ujarzmiony, niegasnący, Przecież cierpienie jest tak wyśmienite! Gdy tylko dotrzymać kroku, gdy się postawisz dość wysoko!, W honorum wszechstworzenia; Sczeźnie to, co miłosny rdzeń narusza — Każdy dzień niech bezlitośnie odmierza mu godziny Biada, kto w zdradzie o innym niż – To — piękno marzy I podstęp na korektę Świata umacnia. Dwoma nogami tutaj być, na wszelki wypadek, W jednorodną nutę, która kruszy sztuczność I łajdactwo skrywające się pod tonem współczucia, Odwlekanie śmierci w nieskończoność. Na fundamencie tego, co-jest! Stwórz mi Weno poczynanie, na mój słownik przenoś rezultaty zgody i wrażliwości; Bogowie, kto was pobudza tą litością? Co ze świetnego losu czyni zadośćuczynienie! Słowo, które pokrzyżuje mi cnotę, To będzie tej ochoty ostatnia chwila. Nie zapominajmy o darze, jakim jest żywotność I nic nad życie!, Nie bądźmy jak ból, który ręką odjął — Raz na zawsze ciężaru dla pocieszenia. Och, jaka sztuka w swojej dostojnej mocy, Jakiż trud, o Mojro roztrzęsiona: nie ulec i nie zwątpić Cieniutka kreska na tych żylastych rękach Powstrzymuje nas od zbrodni radości; Nie ma żadnych godzin ostatecznych, jeśli miłości panować pozwolimy, Prajednia z nas samych — Tempo, którego okłamani nie wytrzymują — I wszelki środek wyjdzie na jaw. Lecz mnie bliskość Rzymu i jego dostojność kusi, tej wolności, w której Świat był tajemniczym źródłem. Przed taką boskością na nic zdaje się moja odwaga, bo pragnąc tej wielkości, staję się bezbronny! Skądże więc to pragnienie, co serce w rozumie rozpoznaje, A jednak trzeba murować? Trzeba się odgrodzić? Czy ta wielkość cień olbrzymi przysłoni?, Aż wrogość w ergastulum ułoży się spokojnie? Ów przeczucie, co nakazuje powagę, Co namiętności jednak nie wysadza w powietrze? O nie! Oderwane poznałem krainy, które postawiły pomniki skrytości, Które sama Natura ze wstydem odrzuca. O nie chowaj się Wędrowcze! — ufaj w to, Scalone — Twoje ciepłe łono i ocean lodowaty, spotykane u zbiegu Losów — ducha nektary, sprzymierzeńców bliskości. Wiersz jest trawestacją utworu Friedricha Schillera „Wolnomyślicielstwo namiętności”. |
| Opublikowany: 04-07-2019 20:53 przez: borkos |
| Dodaj komentarz |
Właściciele serwisu nie odpowiadają za treść umieszczanych utworów i komentarzy. Wszelkie uwagi prosimy kierować bezpośrednio do ich autorów. Wszystkie utwory i komentarze zamieszczone na stronie podlegają ochronie. Zabrania się ich kopiowania, przetwarzania lub rozpowszechniania bez zgody autorów.
| Komentarze (5) |
| Stendhal: „Mimo wielu starań, aby być jasnym i przejrzystym, nie mogę zdziałać cudów; nie mogę dać uszu głuchym ani oczu ślepym.” |
| 12-10-2019 23:47 borkos [Link do komentarza] |
| Mith - w punkt, to taki trening pomiędzy pythonem a MySQL, które aktualnie wałkuję. Myślę sobie, jak wprzęgnąć programowanie w poezję. Nabijam sobie słowa na te pomniki zadęcia, by skosztować kapkę pychy samouwielbienia. Wszystkiego przecie w życiu trzeba, no! |
| 09-07-2019 22:51 borkos [Link do komentarza] |
| ...taaaa - chyba bardzo się nudziłeś, żeby archaiczny patos przenieść na grunt e-po(?) - wiem, że "siewcy" słowa w Schillera strofach głębi emocjonalnej się dopatrują ulegając pareidolii, bo dziś (podejrzewam) owy tekst gniotem byłby nazywany. - ale szacun za zacięcie :-) |
| 09-07-2019 22:19 Mithril [Link do komentarza] |
| Czekam na kilka słów zatem po pełnej lekturze. Ave! |
| 09-07-2019 12:13 borkos [Link do komentarza] |
| Nie skomentuję wiersza, bo nie potrafię się do niego odnieść. Mogę tylko powiedzieć, że go przeczytałam i że przeczytałam również, choć nie w całości, Twój rozdział, polecany na forum. Jestem pod wrażeniem tego rozdziału, bo pomimo, że tematyka jest mi odległa, uważam że jest napisany ciepłym, rzeczowym, a przy tym klarownym językiem, dzięki któremu nawet laik ma szansę, co nieco zrozumieć. Wrócę do tego tekstu jeszcze. A do tego wiersza, niestety nie. |
| 07-07-2019 18:17 wre... [Link do komentarza] |