| Menu |
|---|
| Aktualności |
| O co tutaj chodzi? |
| Teoria |
| Klasyka |
| Statystyki portalu |
| Konkursy literackie |
| Port Anonimów |
| Wiersze |
| Nie klikaj tu! |
| Autorzy |
| Forum dyskusyjne |
| Loguj |
| Załóż konto |
Do przeglądania polecamy:
| Wiersz z listy komentowanych przez autora o pseudonimie wojciech |
| << Poprzedni wiersz komentowany przez tego autora Następny wiersz komentowany przez tego autora >> |
| Pokaż wszystkie wiersze komentowane przez tego autora Dodaj do ulubionych |
|
|
| poranny spacer |
| dzień zapowiadał się niezwykle pogodnie po wczorajszym deszczu w resztkach kałuż wylegiwały się rosówki ciepłe poranne promienie głaskały policzki w powietrzu czuć było wiosnę aż chciało się zdjąć buty i na bosaka skakać po bujnej trawie z takimi myślami zdobywałem przestrzeń parku aż do mostu w połowie drogi minęła mnie drobna szczupła kobieta nie zdążyłem się jej przyjrzeć ale chyba czasy panieńskie miała już za sobą następnego dnia odpowiedziała na dzień dobry uśmiechnęła się jej blond włosy opadały grzywką na niebieskie wyłupiaste oczy może chorowała na tarczycę zauważyłem też że czasami sobie podbiega a nie wyglądała na sportsmenkę któregoś dnia poznaliśmy się Hanna bo tak miała na imię dbała o kondycję codzienny marszobieg dodawał jej werwy i sił akurat alejki w parku nadawały się do tego idealnie sam byłem przekonany że Księży Lasek to najlepsze miejsce na spacery z dala od miejskiego gwaru mimo że to prawie centrum mijała wiosna w parku pojawiły się kwiaty przyzwyczaiłem się też do codziennych spotkań z Hanną na początku nie była za bardzo wylewna ale dowiedziałem się że jest rozwódką i maluje obrazy mieszka niedaleko w wieżowcu zaraz za stadionem z czasem zauważyłem że tylko dla niej zakładam codziennie dresy idę do parku i staję na palcach wypatrując znajomej sylwetki cieszę się widząc uśmiechnietą twarz przyznam że zacząłem tęsknić za jej ciepłym głosem podobno artyści gdy im się rozwiążą języki potrafią gadać i gadać Hanna do takich należała pełna entuzjazmu i podziwu każdą chwilę celrebrowała wszystkimi swoimi zmysłami miłością do ludzi wiarą i radością życia biła wszystkich na głowę czasami wydawała się szaloną a czasem wręcz stateczną panią w średnim wieku byłem jej wiernym słuchaczem zaczęło mi się to podobać w towarzystwie Hanny świat był coraz piękniejszy ludzie lepsi nawet słońce wyglądało na zawołanie zza chmur któregoś dnia po porannym spacerze Hanna zaprosiła mnie do swojej pracowni kawa czy kawa - spytała wyciągając rulony z obrazami to był szalony poranek martwe natury mieszały się z pejzażami akty z portretami w jednym momencie kochałem się i w ultramarynie i purpurze w deszczu pocałunków rozkwitało pragnienie siebie Hanna wciąż mi przypomina że I took her like a bull by the horns a mnie kojarzy się to z pomnikiem żubra nad zalewem w naszym miasteczku |
| Opublikowany: 11-02-2024 13:16 przez: wojciech |
| Dodaj komentarz |
Właściciele serwisu nie odpowiadają za treść umieszczanych utworów i komentarzy. Wszelkie uwagi prosimy kierować bezpośrednio do ich autorów. Wszystkie utwory i komentarze zamieszczone na stronie podlegają ochronie. Zabrania się ich kopiowania, przetwarzania lub rozpowszechniania bez zgody autorów.
| Komentarze (5) |
| To super. |
| 30-03-2024 02:38 wre... [Link do komentarza] |
| wiem że czytelnikom z naszego miasteczka przypadł do gustu... :) |
| 24-03-2024 13:07 wojciech [Link do komentarza] |
| Pewnie może się spodobać. |
| 09-03-2024 03:09 wre... [Link do komentarza] |
| dokładnie :) dzięki za ślad pod wierszem... |
| 14-02-2024 15:56 wojciech [Link do komentarza] |
| "Wziąłem ją jak byka za rogi" :) |
| 12-02-2024 11:03 floriankonrad [Link do komentarza] |