| Menu |
|---|
| Aktualności |
| O co tutaj chodzi? |
| Teoria |
| Klasyka |
| Statystyki portalu |
| Konkursy literackie |
| Port Anonimów |
| Wiersze |
| Nie klikaj tu! |
| Autorzy |
| Forum dyskusyjne |
| Loguj |
| Załóż konto |
Do przeglądania polecamy:
| Wiersz z listy autora o pseudonimie floriankonrad |
| << Poprzedni wiersz tego autora Następny wiersz tego autora >> |
| Pokaż wszystkie wiersze tego autora Dodaj do ulubionych |
| Odgromowe |
| "Ta ręka, która w wir wprawia wodę w kałuży, Podnosi lotny kurz; ta, która wiąże wiatr, Ciągnie mój czarny żagiel." Dylan Thomas "Ta siła, która przez zielony lont prze kwiaty" tłum. Stanisław Barańczak I. tyleż ucieczek. pozornych. nieogrodzone podwórko. brodzi się w zielsku po pas. zadeptuje ślady. śmieci ledwie przykryte piaskiem: paprocie przebijające się przez włóczkowe swetry szklane odbryzgi, nóżki kieliszków i szyjki butelek po mleku salicylowym wreszcie znajduję coś wartego uwagi walkman Grundig, może ostatni w Polsce. dziwne napisy nad przyciskami Override/ Overdrive kaseta w środku, bez jakichkolwiek napisów przekładam baterie z latarki nie działa. zdenerwowany zachowuję się jak ostatni małpiszon. jeb! — artefakt roztrzaskuje się o drzewo węszę jeszcze bliżej ziemi ciągle nie udaje mi się dostrzec, w kórym miejscu stał dom. nawet zarysów nie ma. II. tyle kolorów! w rowie, za zakrętem od niepamiętnych czasów, na dachu, leży Opel Ascona B mili- i — potem — policja chyba nigdy nie zainteresowała się sprawą (a jeśli nawet - zapewne umorzono ją z powodu nie wykrycia sprawców, zresztą do dziś przedawniła się ze sto pięćdziesiąt razy) płonął wielokrotnie, biedulek. moim zdaniem w ten sposób przepoczwarza się: najpierw obrasta śmieciami by potem — dość malowniczo — wracać do szczątkowej formy. znowu się stawać szkieletem, żywą istotą i jednocześnie kokonem (teoria wymaga dopracowania) to jego cykl życiowy: rudo-beżowa gąsienica i nielotny motyl o pomarańczowych skrzydłach III. tyle pomysłów! burza pachnie spalenizną. zadzieram głowę — i kropelki deszczu zmieniają się w szklane igły po oczach mnie, po powiekach! zupa rozlała się na niebie. ktoś powinien wziąć długi i odpowiednio gruby promień zamieszać, nim całkiem się sfajczy i zarazem wykipi, zaczną nam spadać na głowy mętne gołębie, wroniska o białych piórach IV. tyleż chceń! by — chrzaniąc przyzwoitość — (to woda zastoinowa, czuć aż tutaj, gęsty żur, w którym odbija się to co niebyłe, lub półzaistniałe i — może — co nie warte wspomnień) mówić bez choćby grama gramatyki że zdradziłbym cię ale nie mam dokąd |
| Opublikowany: 14-11-2020 20:00 przez: floriankonrad |
| Dodaj komentarz |
Właściciele serwisu nie odpowiadają za treść umieszczanych utworów i komentarzy. Wszelkie uwagi prosimy kierować bezpośrednio do ich autorów. Wszystkie utwory i komentarze zamieszczone na stronie podlegają ochronie. Zabrania się ich kopiowania, przetwarzania lub rozpowszechniania bez zgody autorów.
| Komentarze (2) |
| super! |
| 02-12-2020 21:16 floriankonrad [Link do komentarza] |
| Podoba mi się II i IV. |
| 30-11-2020 22:51 wre... [Link do komentarza] |